Kuchnia Polska

Kuchnia Polska w przeciwieństwie do wielu kuchni narodowych uległa na przestrzeni wieków wielu wpływom i zmianom. Były to z jednej strony wpływy niemieckie, francuskie, orientalne, rosyjskie jak i włoskie czy żydowskie. Jeszcze w średniowieczu o kuchni Polskiej w kronikach pisano że jest bardzo ostra i charakteryzuje się częstym użyciem dużych ilości mięsa i kasz. Stosowano dużo przypraw, głównie pieprzu i gałki muszkatołowej. Było to możliwe dzięki dobrym kontaktom z krajami Orientu i niższym cenom przypraw. Najpopularniejszym trunkiem w Polskiej Kuchni było piwo i miód pitny, dopiero z czasem pojawiło się wino, importowane z Węgier. Bona Sforza w 1518 przywiozła ze sobą włoskich kucharzy i sprowadziła do Polski wiele warzyw. W 1862 Stanisław Czerniecki napisał pierwszą polską książkę kucharską "Compendium Ferculorum albo zebranie potraw". Stanisław August wniósł do Polskiej kuchni francuskie tradycje kulinarne.

Polska kuchnia ma bardzo dużą odmienność związaną z regionami, czego przyczyną były miedzy innymi rozbiory Polski. Szkielet kuchni polskiej stanowią potrawy wspólne dla większości narodów północnosłowiańskich.

Do potraw typowych dla Kuchni Polskiej i Słowiańskiej można zaliczyć babę wielkanocną, barszcz czerwony w wariancie z kołdunami, barszcz biały, bigos, flaczki, grochówkę, jarzyny po polsku, kapustę kiszoną, ogórki kiszone, kapuśniak, kluski ziemniaczane, kutię, makowiec, nalewki, pierogi, rosół, sandacz po polsku.

Z pozostałych potraw o nowszym rodowodzie, a wspólnych z krajami nie Słowiańskimi można wymienić befsztyk tatarski, kiełbasy pochodzące z Niemiec, mizerię pochodzącą z Francji , golonkę gotowaną, naleśniki które są potrawą ogólnosłowiańską, piernik, schabowy, stek, ziemniaki gotowane czy ziemniaki puree.

Regionalna kuchnia polska

Regionalną kuchnię polską można podzielić na obszary, takie jak Beskid, Wielkopolska, Galicja, Mazowsze, Mazury, Pomorze, Śląsk, Ziemia Chrzanowska, Podhale i Kresy. Każdy z tych obszarów wniósł wiele ciekawych potraw do Polskiej Kuchni.

Przykładowo z Galicji pochodzą strucle jabłkowe, kutia, pierogi ruskie i szwaby. Z Mazowsza warta uwagi jest baba warszawska, bułka z pieczarkami, flaki zapiekane pod serem, pączki, pyzy z serem, zrazy wołowe, zupa grzybowa po kurpiowsku czy też knedle z truskawkami podawane z młodą kapustą. Dla kuchni Mazurskiej charakterystyczny był kartacz. Kuchnia Pomorza zwana też Kaszubską wniosła do kuchni Polskiej faworki, kwas z brzadu i chleba, pulki czyli ziemniaki gotowane w łupinkach, zasmażane ziemniaki z maślanką, zupy rybne oraz kluski z makiem. Górny Śląsk wniósł za to Rolady, Krupniok i żymlok, Źur śląski, Wodziankę, Bryję, Kluski śląskie, Szałot śląski. Z kuchni Ziemi Chrzanowskiej na uwagę zasługują ziemniaki po cabańsku. Na Kielecczyźnie gotowano barszcz biały z kiszonej kapusty, goły i zalewajkę. Podlasie wniosło do Polskie Kuchni kiszkę ziemniaczaną i babkę ziemniaczaną. Suwalszczyzna to przede wszystkim sękacz, kartacz, kindziuk, chleb litewski i bliny. Beskidy to głównie kwaśnica, śliwowica łącka. Z Podhala warte uwagi są bryndza, bundz oscypek, bryjka, hałuski, kwaśnica i czosnianka. Wielkopolska wniosła do Kuchni Polskiej przede wszystkim kluchy z łacha, gzik i pyry w mundurkach.